EUROVISION 2011: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ, Σάββατο 14 Μαΐου

11. ΓΑΛΛΙΑ: Ο φαύλος κύκλος

Η Γαλλία έχει ένα μοναδικό ρεκόρ: στις 22 Διοργανώσεις από το 1956 ως το 1977 μετρά πέντε νίκες, ενώ στις υπόλοιπες 33, ως και την περσινή, καμία. Η μέτρια απόδοση είχε ως αποτέλεσμα να “ξεπέσει” ο Διαγωνισμός στα μάτια του γαλλικού κοινού, αλλά και της ίδιας της δημόσιας τηλεόρασης. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έδινε την εντύπωση ότι έπαιρνε μέρος από υποχρέωση και μόνο. Ούτε λόγος για τη συμμετοχή γνωστών δημιουργών και καλλιτεχνών, με αποτέλεσμα η μετριότητα να διαιωνίζεται. Από το 2008, η γαλλική τηλεόραση ξεκινά μια νέα προσπάθεια προς την κορυφή προσπαθώντας και πάλι να αναβαθμίσει το Διαγωνισμό στέλνοντας γνωστά ονόματα της γαλλικής μουσικής σκηνής, με χαρακτηριστικότερο το παράδειγμα της Patricia Kaas το 2009. Ωστόσο ο «φαύλος κύκλος» της μετριότητας τόσων χρόνων της επιτρέπουν να χαρεί μόνο την είσοδο στην πρώτη δεκάδα. Φέτος ο κλήρος έπεσε στον Armaury Vassili, το νεότερο επαγγελματία τενόρο του κόσμου και με κάποιες ρίζες ελληνικές, όπως μαρτυρεί και το όνομά του. Από τα εννιά του σπουδάζει μουσική, ενώ η παγκόσμια καταξίωση ήρθε δύο χρόνια πριν με την κυκλοφορία του πρώτου του άλμπουμ. Το “Sognu” (όνειρο) είναι η κλασσική οπερατική μπαλάντα που θυμίζει άλλες κλασσικές συνθέσεις και οπερατικά τραγούδια και που αναδεικνύεται από την ερμηνεία του Armaury. Είναι η δεύτερη φορά που γαλλική συμμετοχή θα ακουστεί στην κορσικανική, η πρώτη εξ’ολοκλήρου, γλώσσα που μοιάζει με την ιταλική, τη γλώσσα της όπερας. Η Γαλλία παίζει δυνατά φέτος, αλλά πόσο πολύ;

Τίτλος: Sognu (όνειρο)
Στίχοι: Jean Pierre Marcellesi - Julie Miller
Μουσική: Daniel Moyne - Quentin Bachelet
Ερμηνεία: Armaury Vassily
Επίσημο Βίντεο-Κλιπ: http://www.youtube.com/watch?v=uEb7hRo-Qyk

12. ΙΤΑΛΙΑ: Διγλωσσία ξανά

Όταν στα τέλη του 80 τα περίφημα σαββατιάτικα ιταλικά show της ιδιωτικής τηλεόρασης έριχναν στον πάτο της τηλεθέασης το Διαγωνισμό, κανείς δεν περίμενε ότι η χώρα που στάθηκε η αφορμή να γεννηθεί η Eurovision, η χώρα με της οποίας το τραγούδι ξεκίνησε η πρώτη διοργάνωση το 1956, θα μέτραγε από 1994 ως το 2010 μόλις μία συμμετοχή, εκείνη του 1997. Στα 14 χρόνια που μεσολάβησαν, μέχρι τη φετινή επιστροφή, όλες οι κρούσεις προς τη RAI έπεφταν πάνω στην αδιαφορία των υπευθύνων. Για την 37^η συμμετοχή της, η γειτόνισσα επέλεξε να εκπροσωπηθεί από το νικητή του Φεστιβάλ του San Remo στην κατηγορία των νέων. Ο 30χρονος Raphael Gualazzi, με σπουδές κλασσικού πιάνου, από νωρίς αναζήτησε την τύχη του σε δρόμους πιο jazz, rythm’n’blues και fusion. Οι συνεργασίες του με τον Michael Ray (Sun Ra Arkestra, Kool & The Gang) και τον Steve Ferraris (Sun Ra Arkestra, Charlie Haden), καθώς και οι εμφανίσεις του σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ jazz, τον έχουν αναδείξει ως το σπουδαιότερο ιταλό καλλιτέχνη αυτού του είδους. Το “Follia d'Amore” (η τρέλα της αγάπης) αποτελεί μια σύγχρονη jazz και rhythm’n’blues προσέγγιση. Η αγγλική έκδοση του είναι το soundtrack της ταινίας “Manual Love 3” με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και τη Μόνικα Μπελούτσι. Στο Μεγάλο Τελικό η Ιταλία θα είναι δίγλωσση, για δεύτερη φορά στην ιστορία της, με πρώτη το 1976, αφήνοντας την εσωστρέφεια στην άκρη και δίνοντας ένα πιο διεθνές "αέρα" στη συμμετοχή. Μένει να αποδειχτεί αν και πόσο θα εκτιμηθεί, τόσο από τις εθνικές επιτροπές, όσο και από το τηλεοπτικό κοινό.

Τίτλος: Follia d'Amore - Madness of Love (η τρέλα της αγάπης)
Στίχοι & Μουσική: Raphael Gualazzi
Ερμηνεία: Raphael Gualazzi
Επίσημο Βίντεο-Κλιπ: http://www.youtube.com/watch?v=tO0Ih3q4PSE

14. ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα

Η περίοδος μετά το 1998, της τελευταίας δηλαδή βρετανικής διοργάνωσης του Διαγωνισμού, ήταν και η χειρότερη. Λίγο η "ελευθερία της γλώσσας" στις συμμετοχές, λίγο η προσπάθεια άλλων, κυρίως των ανατολικών χωρών, για τη νίκη, έδωσαν στη χώρα των πέντε πρώτων και 16 δεύτερων θέσεων την ευκαιρία να απολαύσει τη μοναξιά και τη γκρίνια του ουραγού, σε μια μάλιστα περίπτωση με το απόλυτο μηδέν (2003). Από το 2009 το BBC στρέφεται σε καταξιωμένους συνθέτες. Η νίκη και πάλι δεν έρχεται. 14 χρόνια μετά την τελευταία βρετανική πρωτιά με τους διασημότατους “Katrina & The Waves”, οι επίσης διασημότατοι “Blue”, με την τεράστια καριέρα από το 2001 ως το 2004, έχουν κάνει τη χώρα και πάλι να ελπίζει ότι μπορεί. To “I can” (μπορώ) είναι 100% “Blue”, 100% Ηνωμένο Βασίλειο: δυναμικός pop ύμνος που διεγείρει και ξεσηκώνει τις αισθήσεις. Οι “Blue”, απλοί, ακομπλεξάριστοι απέναντι στο Διαγωνισμό και, όπως πάντα, άψογοι ερμηνευτικά, όπως φάνηκε και στην επίσημη παρουσίαση της συμμετοχής, στο βραδινό talk-show του Graham Norton. Δυνατά προς την κορυφή φέτος το Ηνωμένο Βασίλειο, παρόλες τις αντιδράσεις των ΜΜΕ της χώρας για την εσωτερική επιλογή καλλιτέχνη και τραγουδιού, γεγονός που απέκλεισε για πρώτη φορά από το 1957 τη συμμετοχή των τηλεθεατών στην εκλογή. Αλλά καμιά φορά “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”!!

Τίτλος: I can (μπορώ)
Στίχοι & Μουσική: Ciaron Bell, Ben Collier, Ian Hope, Duncan James, Liam Keenan, Lee Ryan, StarSign
Ερμηνεία: Blue
Επίσημο Βίντεο-Κλιπ: http://www.youtube.com/watch?v=mRU31ieUhJM

16. ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Déjà vu

Κανείς δεν έδωσε σημασία, όταν στη διάρκεια της συνέντευξης τύπου, αμέσως μετά τη νίκη της Γερμανίας στο Όσλο, ανακοινώθηκε ότι η Lena θα ήταν για άλλη μια φορά η εκπρόσωπος της χώρας. Κατά το παρελθόν, έχει τύχει να συμμετέχουν οι ίδιοι καλλιτέχνες για την ίδια χώρα δύο και τρεις συνεχόμενες φορές. Ποτέ όμως δεν έχει δοθεί το δικαίωμα αυτό στο νικητή και μάλιστα ένα χρόνο πριν. Τηρώντας το λόγο της, κυρίως για λόγους εξοικονόμησης πολύτιμου χρήματος και χρόνου, η γερμανική δημόσια τηλεόραση σε συνεργασία με τον εμπορικότερο ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό διοργάνωσαν την εθνική επιλογή με δώδεκα τραγούδια σε δύο ημιτελικούς και έναν τελικό, ουσιαστικά μια παρουσίαση του καινούργιου άλμπουμ της Lena. Η επιτροπή των ειδικών, εντελώς συμβουλευτικά, και το τηλεοπτικό κοινό με το 79% της ψήφου του, παραδέχτηκαν ότι το made in USA “Taken by a stranger" (παρασυρόμενη από έναν ξένο), δεν είναι καθόλου ξένο προς αυτούς. Αντίθετα, το τραγούδι σκαρφάλωσε την επομένη κιόλας στο νο1 των γερμανικών τσαρτ. Πρόκειται για electro-pop ήχο στο στιλ των τραγουδιών της Lena, λίγο πιο μυστηριώδες, πιο σκοτεινό, πιο ακαθόριστο. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η Γερμανία είναι κοντά στην τρίτη της νίκη. Με δεδομένο το φετινό υψηλό επίπεδο, καθώς και τη δυσκολία κατανόησης της φετινής Γερμανίας από το μέσο τηλεθεατή, η είσοδος στη δεκάδα θα είναι αδιαμφισβήτητα μια μεγάλη επιτυχία.

Τίτλος: Taken by a stranger (παρασυρόμενη από έναν ξένο)
Στίχοι & Μουσική: Monika Birkenes, Nicole Morier, Gus Seyffert
Ερμηνεία: Lena
Επίσημο Βίντεο-Κλιπ: http://www.youtube.com/watch?v=44ydDZlsruk

22. ΙΣΠΑΝΙΑ: "... Καλή και η Παναγιώταινα"

Στην Ισπανία η Ευρώπη οφείλει τη νέα μέθοδο της εθνικής επιλογής μέσω διαδικτύου. Από το 2008 που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά έως σήμερα κι άλλες χώρες την έχουν ακολουθήσει με μικρές παραλλαγές. Φέτος, η ισπανική τηλεόραση προκήρυξε δύο διαγωνισμούς, έναν για τραγουδιστές και έναν για τραγούδια. Μετά από τρεις προκριματικούς κι ένα ημιτελικό, οι τρεις καλύτεροι μοιράστηκαν εννέα συνθέσεις. Τηλεοπτικό κοινό και επιτροπή κατέληξαν στον ιδανικότερο συνδυασμό. Η Lucía Pérez, 26 χρονών από τη Γαλικία, βόρεια της Πορτογαλίας, με σπουδές κλασσικής κιθάρας και φωνητικής, έχει φεστιβαλική εμπειρία, πολλά βραβεία και τέσσερα άλμπουμ στο ενεργητικό της, ενώ σύντομα κυκλοφορεί και το πέμπτο. Το “Que me Quiten lo Bailao” (δε μπορούν να μου στερήσουν τη χαρά) είναι αυτό ακριβώς που υπονοεί ο τίτλος του, συνηθισμένη έκφραση μεταξύ των ισπανών: ένα κεφάτο τραγούδι γεμάτο ισπανικό ρυθμό και μελωδία που καλεί τους πάντες σε ένα μεγάλο πάρτι, όπως είναι ο Διαγωνισμός. Το αν θα αποδεχτεί την πρόσκληση το τηλεοπτικό κοινό, αλλά και οι εθνικές επιτροπές μένει να το δούμε τη βραδιά του Μεγάλου Τελικού. Το σίγουρο πάντως είναι, ότι μετά τα “maracaibo”, “que te la pongo”, “macarena”, γεννήθηκε άλλο ένα μεγάλο σουξέ… για τα καρναβάλια. "Από το ολότελα..."!

Τίτλος: Que me quiten lo bailao (δε θα μου στερήσουν τη χαρά)
Στίχοι & Μουσική: Rafael Artesero
Ερμηνεία: Lucía Pérez
Επίσημο Βίντεο-Κλιπ: http://www.youtube.com/watch?v=IYzomDkiORw